Liselotte Greife
Ene Klock, de`n överall mit hennehmen kann, de hett jo nu meist jedereen. Man, wenn dat wohr is, wat ik annerletzt leest heff – denn is dat de Verdeenst von enen Swien, von enen dicken Swien, dat wi nu so ene Klock hebben köönt.
De öllste Klock is – de Sünn. No de Sünn hebbt al de olen Griechen un de Ägypters de Tiet utrekent. Wenn twee Lüüd tohoop komen wulln, denn hebbt se de Tiet no de Läng von jümehr Schadden utmookt.
„Kumm wenn dien Schadden teihn Foot lang is“, hebbt se sik seggt. So ganz op de Minut kann dat jo woll nich gohn sien. De Lüüd harrn jo ok domols wiss al verscheden grote Fööt.
In`t Middelöller – so üm 1300 rüm – geev dat denn de groten un sworen Klocken, de mit Rödern in de Gangen holln worrn. De weern in de Karktoorns inboot, un de Lüüd harrn sik no den Klockenslaag to richten.
Dor geev dat de Warkklock, de de Lüüd an de Arbeid reep un de Middaagsklock. De Lüüd kunnen sik domols nich so eenfach an den Disch setten, se müssen töven, bit de Klock lüden dä.
Mit de Fieerovendklock weer dat Dagwark to Enn, un mit de Doorklock worrn de Stadtdoorn dichtmookt. Denn geev dat noch de Wienklock. Wenn de to höörn weer, denn müssen de Weertshüüs dichtmoken. Dat weer so, as bi uns de Polizeistünn.
Un denn keem – tweehunnert Johr loter – de junge Smitt Peter Henlein in Nürnberg op den Gedanken, ene lütte Klock to moken. Ene, de`n in de Dasch steken kann. Man, so`n Röderwark kunn de jo nich hebben. Von ene ganz fiene Feller müss de andreven warrn. Over – wonem schull he so ene herkriegen? He dach dor lang över no, kunn over keen Utweg finnen.
Enen Ovend, as he no Huus gohn wull, dor keem em een Swien in de Mööt. Dat weer utbüxt un leep op de Stroot rüm. Weer domols jo nich gefährlich. Autos geev dat noch lang nich.
De Buur wull dat Swien fangen, de junge Smitt keem em to Hölp. Dor bleev an sienen Büxenbeen een von de Swiensbörsten behangen. In`n Huus nöhm Peter Henlein de af. Villicht hett he dor so`n beten mit rümspeelt un weer in Gedanken weller bi siene lütte Klock ween, de he trechtkriegen wull.
Jo – un denn hett he woll markt, dat de Swiensböst so fein un so smiedig is, ok so ganz fiene Wedderhaken hett. He hett markt, dat he dat in de Hannen harr, wonem he so lang no söcht harr. An Swiensbösten weer jo ok jümmer antokomen. So harr he denn de eerste Daschenklock boot, und dat dicke Swien hett den Verdeenst an.
Vondaag – vondaag hebbt wi over keen Swiensbösten mehr in uns Klocken. Un de sünd jo ok nich mehr so groot as domols. Ut de eerste Daschenklock hebbt se loterhen dat – „Nürnberger Ei“ mookt. Dor weer over Peter Henlein al doot.
