Liselotte Greife
Hanne is `n gode Mudder. Se kümmert sik üm ehr Dochter – ok nu noch, obschonst de doch al groot is un verheirod un för sik sülm instohn kann. De Mudder will jümmer weten, wat ehr dat ok goot geiht. Se müch ehr opleevst de Sorgen afnehmen un ehr Hölp tokomen loten, wenn se meent, dat dat nödig deit. Is jo ok goot so, over een kann allns överdrieven, ok dat Ümsorgen.
Hanne is jo anners ene kloke Froo. Se weet, dat dat Leven keen Danzvergnögen is, un dat do de Alldaag mit tohöört, un dat een Minsch ok mit dat trecht warrn mutt, wat nich so licht to dregen is. Blots – wat ehr Dochter angeiht, do vergitt se dat allns. Do meent se, dat Petra dat jümmer bloots goot hebben schall, un dat se jümmer hölpen mutt, ehr Stenen ut den Weg to rümen. Dorbi hett Petra dat doch würklich goot. Se hett een goden, flietigen Mann, leevt mit em in een feinen Huus un hett blangenbi ok noch halfdaags een Arbeid, de ehr meistiets Spooß moken deit.
De jungen Lüüd lod de Mudder geern mol in. Petra hölpt ehr ok geern in Soken, nem de Mudder so`n beten wat unbehölpsch is. To`n Bispill, wenn dat dorüm geiht, dat se wat to`n Anteihn nödig hett. Petra mookt dat Spooß, wat uttosöken, wat de Mudder goot to Gesicht steiht. Se weet ok jümmer dat Richtige, un de Mudder is do ok dankbor för.
Man, se froogt denn jümmer soveel, wat Petra ok Tiet hett, un wat se ehr ok nich lastig is. Un mit de Frogeree, do is se denn ok würklich lastig mit. Petra harr dat so geern, dat de Mudder dat eenfach annehmen dä.
Nu schall Petra sülm Mudder warrn. Se un ehr Arne freid sik düchtig op dat Kind. Man de Mudder – se will sik dat jo nich anmarken loten – over se mookt sik weller Sorgen. Se sorgt sik, wat dat all goot geiht, wat Petra de swore Stünn nich to swoor ward, un wat se achterno ok mit allns trechtkummt.
Mit dat „nich anmarken loten“ klappt dat nich so ganz. Un nu ward dat Petra toveel. Se snackt mit ehrn Mann doröver. De seggt eerstmol nix, dinkt `n beten wat no. Denn grient he un antert: „Denn mööt wi dat mol ümdreihn“. Petra kiekt em froogwies an. „Ümdreihn?“
Denn versteiht se, un lacht: „Wat heff ik doch `n kloken Mann!“
Se lod de Mudder för Sünndag in. Over al an`t Telefon froogt Petra: „Over is di de Weg ok nich to wied? Ward di dat nich toveel? Schall ik di nich lever mit Auto afholln?“
Hanne is verwunnert. Wat schall dat? Petra weet doch, dat se goot to Foot is. Un Auto hett se doch sülm. Se föhrt bloots nich so geern in de Stadt rüm. Hanne antert denn ok, dat se geern `n beten lopen deit.
Bi`t Koffitrinken froogt de Swiegersöhn, woans ehr dat geiht, un wat se nich toveel alleen is. Un denn meent he noch:“Wenn wi di wat hölpen köönt, wi doot dat geern.“
De Mudder ward nu al `n beten wat ungedüllig. Se kann sik doch goot alleen hölpen un se kann ok goot alleen leven. Se hett Frünnen un se goht mit jüm ok mol tohoop ut oder föhrt mit Auto weg.
Se seggt dat ok so. Over de Beiden froogt jümmer nochmol weller, wat ehr dat ok würklich goot geiht.
Weller in`n Huus kiekt Hanne in den Spegel. Süht se villicht krank ut? Se mookt de Lamp över den Spegel an. Over se süht ut as jümmer – `n beten oold, jo, over doch würklich nich krank. Wat schall so`n dösige….. dösige – un miteens versteiht se dat. Se hebbt ehr den Spegel vörholln wullt. Hett de Swiegersöhn nich grient, as he ehr so`n dumme Frogen stellt hett? He – he hett sik dat utdacht. Dat süht em liek! Man – hett he nich recht? Mookt se dat nich ok so? Se mutt do wat an ännern. Se hett jo nu sülm maarkt, wo lastig toveel Kümmern is. Jo, se will sik möhn, so goot, as se dat kann.
