Liselotte Greife

De Geschicht is wohr, un de mutt mi ok jedereen glöven, denn utdinken kann`n sik sowat nich.

Dat gifft – ganz afsiets von enen Dörp – een oles Huus. Üm dat Huus is een – jo, kann woll seggen Naturschutzrebeet. Dor dröff allns so wassen, as dat will. Un een kann sik wunnern, wat dor allns blöht, wasst un wunnerbor gedeiht. Nu, in`n Harvst, gifft dat Appels un Beern, Plummen, Nööt un allerlee Beeren. Dat gifft Quitten un Poggenhööt, un allns rieklich. Un smecken deit dat allns so, as de Früchten fröher smeckt hebbt. Mennigmol is in ene Frucht de Wurm in. Over dat mookt nich veel ut. Kannst wegsmieten, is jo noog dor. Un all de Deerten, de sik op dat Grundstück wat to Freten söcht, de rüümt dor örnlich op.

In dat ole Huus leevt Anna Wolter mit ehrn Vadder. Un ik weer noletzt to Besöök bi ehr un dröff ok över de Nacht blieven. In`n Huus is allns op Schick. Wi seten `s Ovends in de kommodige Wohnstuuv. Mit Anna to klönen is een Vergnögen. Se weet veel to vertelln, hett veel beleevt. Un se kann ok goot tohöörn.

Een Auto mutt ween, wenn een so afsiets leevt. Un so hett Anna denn ok ene Infohrt no ehrn Huus hen, de nich towussen is. Over – ik müß mien Auto liekers an de Stroot stohn loten. Anna wies op ene ole Ficht, de blangen de Infohrt stünn. De stünn scheep un weer old un mörr. „Wenn de fallt“, meen Anna, „denn is de Infohrt sparrt un keeneen kummt mihr ruut. Ik stell mienen Wogen eerstmol ok jümmer an de Stroot af.“

Bi all uns Snackeree weer dat denn loot worrn. Nu wulln wi slopen gohn. Wat weer dat so still üm dat Huus. Af un an schree een Kattuul.

Man denn – denn weer miteens een Motor to höörn. Anna stünn op un güng an de Döör. „Dat mutt een Frömden ween, all de annern weet, dat se nich rinföhrn köönt.“ Anna harr dat kuum seggt, dor weer en Krachen un en Opprall to höörn. Dat weer kloor, de Boom weer fulln. Wi güngen no buten. In de Infohrt stünn een Kassenwogen, un dor achter leeg de grote Ficht. Ut den Auto steeg een Keerl ut, de nich so utsehn dä, as harr he man fründlich gode Nacht seggen wullt. He harr de Schienwarfers an sienen Auto nich an, un weer woll gegen de Ficht komen. Nu seet he in de Fall, un dat harr he ok al mitkregen. Anna güng ganz forsch op em to. He stammer wat von „in de falsche Infohrt komen“, un „in`n Düstern nich trechtfunnen“.

„In düsse Stroot gifft dat keen annere Infohrt“, anter Anna. „Ik kann bloots nich verstohn, wat se hier söcht. Klaun köönt Se bi mi nix, wat sik to Gild moken lett, dat köönt Se mi glöven. Over Se sitt in de Fall. Wenn Se düsse Nacht in ehrn Wogen slopen un annern Dag den Boom tweisagen un von de Infohrt rümen doot, denn köönt wi de Polizei ut`n Speel loten.“

En fründlich Gesicht möök de Keerl nich to düssen Vörslaag. So harr he sik dat Enn von siene Utfohrt nich vörstellt. He brummel noch wat, wat keeneen verstünn, denn steeg he in sien Auto.

Annern Dag bröch Anna em een Fröhstück ruut, un de Keerl möök sik ganz fix an de Arbeid. As de Utfohrt free weer, dampf he af, sä nich mol tschüß. Anna lach: “De hett mi `n ganzen Barg Gild spoort”, sä se. Un in de tokomen Tiet mookt he ganz seker enen groten Bogen üm uns Grundstück.“