Liselotte Greife
Lütt Jan un sien Opa sünd gode Frünnen. Se sünd geern tohoop, hebbt sik veel to vertelln un köönt ok fein tohoop speeln. Dat is over nich so, dat se jümmer Tiet föreenanner hebbt – lang nich. Jan geiht jo al no School. Dor hett he siene Schoolarbeid un siene Schoolfrünnen. In`n Huus, bi de Öllern, gifft dat för em ok to doon. He kann al den Disch trechtmoken, wenn dat Eten geven schall, he kann Brefen no`n Postkassen henbringen, mol wat inköpen un mit sienen lütten Hund no buten gohn. Jan hett to doon.
Opa ok. Opa hett sienen Goorn, un he ward von sienen Vereen bruukt. He hett ok jümmer wat to schrieven. Wat dat för`n Kroom is, dat weet Jan nich. He kann dat egens ok gor nich begriepen, dat een freewillig soveel schrieven deit.
Vondaag – vondaag is Jan ok bi Opa to Besöök. Over mit Opa is dat hüüd nich so as annere Tiet. Jichtenswat mutt em argert hebben. He mookt so`n vergrellt Gesicht. He höört ok gor nich op dat, wat Jan em vertellt. So`n beten swoor höörn deit he jo al, dat weet Jan. He weet ok, dat dat bi öllere Lüüd oftins so is. Over vondaag versteiht Opa ok rein gor nix. Jan hett em dreemol vertellt, dat se ene nee`e Schoolmeestersch hebbt, und dat de bi sienen Fründ Pit wohnen deit. Und dat is doch wat! „Hest höört?“ froogt he em nochmol. He schreet dat meist.
Dor gifft em Opa een Stück Popier un enen Stift un seggt: „Weetst wat, schrief mi dat mol op! Ik kumm glieks weller.“ Un denn geiht he no blangenan.
Nu kiekt Jan over verbaast. Denn dinkt he `n ganze Tiet no. Wat hett sik Opa dor utdacht? Soveel kann he jo noch gor nich schrieven. Denn – denn schall Opa dat ok nich to weten kriegen, hett he sülm de Schuld an.
Jan weet een Utweg. He schrifft groot un düütlich op dat Blatt: „Fagieses“, un as Opa weller in de Stuuv kummt, dor wiest he em dat.
Opa kiekt – denn lacht he uns eggt: „Dat is `n goden Rat, mien Jung.“
Jo, he hett dat kloorkregen – hett dat in „Schriftdeutsch“ für Erwachsene översett. Dor heet dat: „Vergiss es!“ Und dat, meent Opa, dat is `n ganz goden Rat.
