Liselotte Greife
Eenmol kemen Greta Mertens de olen Socken weller in de Hannen, de se sik sülm mol knütt hett. Ehr Grootmudder hett ehr dat Knütten bibröcht – oder beter seggt – se hett ehr dat bibringen wullt. Dat hett nich so ganz klappt. Mit düsse Socken kann se kenen Stoot mit moken. Se sünd holperig knütt, un se hebbt dor Löcker, wonem gorkeen henhöörn doot. Wegsmieten much se ehr nich. Se hett ehr ok antrocken, over jümmer bloots in`n Huus, wenn keen annern dor weer. De Socken sünd ut griese Wull, un se warmen jo ok. Opbewohrt hett Greta de over bloots to`n Andenken an Grootmudder. De hett sik würklich Möh geven mit de Lehrstünnen. Se harr dat over nich licht mit de Deern. De dä dat allns bloots ehr to Leev, over se harr to keen Lust to, dat weer licht to marken. De Lehrmeestersch hett dat denn ok opgeven.
Nu is Greta de Grootmudder. Over bi ehr un ehr Grootdochter löppt dat allns ganz anners. Knüttkunst kann Greta jo al so nich wiedergeven. Se süht de Grootdochter ok nich so foken. Dorothea wohnt mit ehr Öllern mehr as dreehunnert Kilometer wied weg. As se denn so in dat Öller is, nem Greta de Lehrstünnen in`t Knütten kregen hett – so bi veerteihn Johr – kummt Dorothee weller mol to Besöök. Greta is in de Twüschentiet nich mehr in`n Deenst, se hett dat Schrieven anfungen un sik jüst `n Computer köfft. Dat düürt bloots `n poor Minuten, do hett Dorothee düssen Apperot in Sicht kregen. „Du hest enen PC? Un Internet ok? Wau!“ Dat „Wau“ steiht för een groot Anerkennen. De Deern kiekt ehr Grootmudder ganz respektierlich an. Un so wat deit goot!
„Jo – ik heff em, over mennigmol hett de ok mi. De deit nich allns dat, wat ik doon müch“, antert Greta, un dat is de reine Wohrheit. Vörmoken loten sik de jungen Lüüd nix, un dat schall een ok gor nich eerst versöken. „Wat willst du wissen? Dröff ik mol?“, seggt Dorothee. Un bi: “Dröff ik mol?” hett se all op den Knoop drückt un de Computer hett ehr „Willkommen“. heten. Dat deit he jo mit jedeen, de weet, wonem de Anstellknoop is. Greta kriggt nu weller Lehrstünnen. Man – dütmol kummt dor würklich allerhand bi ruut – mit de löckerigen Socken gor nich to verklieken.
De PC kriggt enen feinen „Bildschirmschoner“, de Dateien ward no „Arbeitsgebieten“ tohoopfaat, un de Grootmudder weet achterno, woans so een Datei as „Anhang“ afschickt warrn kann. De beiden sünd ganz iefrig bi de Arbeit. De Deern harr ok geern noch wiest, wat allns ut den Internet ruuttoholln is. Over se hebbt al so de Tiet för dat Ovendeten vergeten. Un allns op eenmol geiht in enen olen Kopp ok nich rin.
„De Welt steiht Kopp, allns ward ümdreiht“, hett noletzt mol een seggt. Mag jo ween. Over mennigmol mookt dat Ümdreihn denn ok bannig veel Spooß. .