Liselotte Greife
De School is ut. De Kinner drängt sik ut de Döör. Een Deel rennt no’n Schoolbus, de annern mookt sik op den Weg no Huus. Se snackt miteenanner, se schreet sik wat to, se striet sik. Allns döreenanner. De Schoolhoff is vull Leven.
Stefan höllt sik so’n beten afsiets. He will gau no Huus. Dat hett weller nich so goot klappt mit dat Lesen. För sien Stöttern kann he nix för. In’n Huus geiht dat over jümmer beter. He öövt dat jo ok, hett ok Sprookünnerricht. Man in de School, vör all de annern Kinner, dor will dat nich so. Dor ward he bang, un dennn geiht dat nich so as he dat will. He is ok nu bang – bang, dat een wat seggt. Man gau weg, man gau no Huus.
Over dor kummt Thorsten an em ran. „Du hest jo weller örnlich stöttert“, seggt he. „Wat is dat jümmer langwierig di totohöörn! Büst to doof to’n Lesen. Stefan will wiedergohn. „Lot mi doch in Rooh“ , antert he. „Doof, doofl“ schreet Thorsten. Dor blifft Stefan stohn. „Over nich so een Angeber as du een büst“, antert he.
„Segg dat nich nochmol!“ schreet Thorsten. Un Stefan maarkt nu, woans he Thorsten argern kann. „Angeber! Angeber!“ schreet he nochmol. Un denn goht de beiden opeenanner los. Se schubst sik un haut sik. Annere Jungs koomt dorto. Se kiekt, schreet un mookt de beiden jümmer duller. Denn – denn stölkt Thorsten över sien Schooldasch, fallt mit den Kopp op de Steen un liggt dor as doot.
Nu is miteens allns vergeten. Stefan bückt sik daal, stött Thorsten an, röppt em an. Thorsten antert nich. To’n Glück kummt een von de Schoolmesters un weet, wat to doon is. He leggt Thorsten op de Siet, hoolt een Deck ut sien Auto un deckt em to. Stefan mutt no’n Schoolleiter gohn, de Dokter mutt anropen warrn. —
Is to’n Glück nich so slimm worrn, as dat utsehn harr. Thorsten hett een Gehirnerschütterung un mutt för’n poor Daag in’t Krankenhuus. Dat harr leger ween kunnt. Over egens – egens geiht dat jo ok anners. Oder nich ?
