Liselotte Greife

De Weckklock rötert. To luut för een, de eerstmol ut sienen Sloop finnen mutt. Otto streckt sienen Arm ut un stellt dat Larmwark af. Dat geiht von alleen, so as elkeen Morgen. Dat geiht – sotoseggen – mechanisch. Wack is he dorüm noch lang nich. He mutt sik eerst besinnen. Und dat geiht hüüt nich so gau.

Weer he nich – weer he nich even noch dör de Strooten lopen, von enen Loden no`n annern? Harr he nich even noch för sien Froo – se hett in dree Daag Geburdsdag – wat inköpen wullt? He harr dat over nich kunnt. An elkeen Lodendöör harr een Schild bummelt: „Verkauf nur über Internet“.

Ooch nee, wat weer he in de Kniep komen! In`n Huus, an sienen olen PC, dor hett he jo gorkeen Internet. Bi den Togang in`n Internet in sienen Büro, dor kann he doch nich för siene Froo inköpen. Wenn dat jedereen moken wull.

He wull ok gor nich över Internet schoppen, he wull inköpen. Und dat op gode ole Oort. He wull sik von ene fründliche Verköpersch beroten loten. Wokeen kennt sik denn mit Froonslüüd so goot ut, as de Froonslüüd sülm. He will dat ok anfoten, wat he köfft.

Man – wonem he ok henkeem, över all: “Verkauf nur über Internet”.

Un de Stadt weer so leer, as he dat noch nich eenmol beleevt harr. Keen Autos an de Parkuhrn, keen Footgängers. Nich mol de halfwussen Kinner, de anners mit jümehr gediegen Rullbreder de Stroten in dat Footgängerrebeet unseker moken dän, weern to sehn. Ok de Bank lieköver dat grode Inköpshuus, de Stammplatz von de Monarchen, ok de weer leddig. Dat weer wohrhaftig as in ene Geisterstadt. Dat Cafe an de Eck – dat kann jo woll nich över Internet bedenen. Dor man hen!

Over jüst as he dat anstüürn wull, dor röter de Weckklock.

Hett he dat allns würklich bloots dröömt? Is dat gor nich so? Siene Froo steckt den Kopp in de Döör. „Fröhstück is glieks trecht. Wecken heff ik all köfft.“

Dor is Otto wack. „Wecken hest du köfft? Richtig so bi`n Bäcker köfft?“

De Froo kiekt em verwunnert an. „Wonem harr ik de woll anners köpen schullt? De Bäckers stoht fröh op. Is doch elkeen Dag so.“

Jo – se stoht fröh op – siene Froo ok. Kummt em hüüd eerst richtig to Sinn. He will för ehr ok ganz wat Besünners köpen – mit de Hölp von ene fründliche Verköpersch – nich över Internet. De Werbung in`n Kiekschapp, de schull een sik gor nich so foken ankieken. Kannst jo swore Drööm von kriegen.

So goot as hüüd hett Otto dat Fröhstück lang nich smeckt.