Liselotte Greife

Fein Sündagmorgen is dat. Is Vörjohr, un Bernhard Bruns steiht in sien Goorn un freit sik. Bööm un Blömen blöht üm em to. Over de gröttste Freid mookt em dat Wuttelblick. Dat Wuttelkruut steiht goot un hett de richtige Klöör.

Von Backbordsiet her kummt Nober Hömann bi em an.

„Moin“, seggt he.

„Moin Korl“, seggt Bruns.

„Feine Wutteln hest du al.“

„Jo, stoht goot. Heff ik fröhtietig inkregen.“

„Hest ok wat gegen de Wuttelfleeg mit andoon?“

„Nee, du. So`n Schietkroom kummt bi mi ich in de Eer.“

Hömann antert nich glieks. Over dat is em antosehn, dat he dat nich gootheten deit.

„Bi Wutteln geiht dat nich ohn Chemie, dat kannst mi glöven.“

Bernhard brummelt wat von aftöven, un Korl seggt nochmol: „Kannst mi glöven!“ Denn geiht he.

Over no`n poor Schreed kummt he nochmol trüch. “Wenn du afsluuts keen Chemie hebben wullt – denn versöök dat doch mol mit Zippeln. Zwischen de Wutteln Zippeln planten, dat schall ok hölpen.

„Jo, seggt Bernhard. Kann ik jo versöken.

Korl is kuum weg, dor kummt de annere Nober anlopen.

„Stoht goot, dien Wutteln. Junge Brennettel schöllt jo goot gegen de Wuttelfleeg ween. Dor bruukst du gor keen Gift mehr. Brennetteln in een Ammer, Woter dorop un `n poor Daag stohn loten.“

„Denn stinkt dat so, dat mi mien Froo de Wacht anseggt.“

„Wenn du dor de Wutteln mit begoten hest, markst du nix mehr von.“

„Dat vertell du mol mien Froo!“

« Nee, lot man! Gegen de Froonslüd kumm ik ok nich an.“

As düsse Nober weg is, kummt noch een an, de sien Klookheit gern ünner Bewies stelln will. „De Wutteln harrst du man örnlich in de Windeck sein schullt“, meent he.

„Wind is goot gegen de Wuttelfleeg. In`t Holsteensche mookt se dat so. Dor ward Wutteln dor plant, nem de Wind an`n dullsten weiht.“

„In`t Holsteensche – dor is dat ok eenfach. Wenn dor de Wind von See kummt, denn hebbt se Osten- un Westenwind togliek. Denn krüselt de Wuttelflegen solang, bit se düselig sünd. Un wenn se düselig sünd, denn köönt se keen Eier mehr afleggen.“

Op düssen Snack weet de Tuungast eerstmol nix to seggen. He kann sik dor so recht keen Riem op moken. No`n Wiel besinnt he sik over un seggt noch: „ Dien Wuttelblick is nu over jüst in`n Windschadden von dienen Huus.“

„Jo“, seggt Bernhard sinnig, „Over dat Huus kann ik dorüm doch nich mehr ümstelln. „

„Lütte Windmöhl kannst opstelln.“

„Dat is wiss nich nödig“, antert Bruns. „Windmokers hebbt wi hier al noog.“ Un dor mutt woll wat an ween, denn Bruns hett feine grote Wutteln kregen – ohn Gift, ohn Brennettelschü, ohn Zippeln twüschendör – un sogor noch in`n Windschadden.