Grööntüüch

Marie-Luise Hoppe

Vergangen Sommer harr Inge, de Nobersch, so’n feine Zucchini övern Tuun langt: „Probeer mal”,harr se seggt, „wo good de smeckt”. Dit Johr will Liesbeth sülben welk anboon. De Goorn is jo groot noog. Se geiht no’n Goorner und holt sik ‘n ganze Reeg Zucchiniplanten. „Wat will de Fro mit so veel Planten?”, dinkt sik de Goorner, over frogen deit he nich. Liesbeth is mit Iever bi de Sook un plant’n önnig Stück Goornland vull mit Zucchiniplanten. Ok dat Geeten un Düngen mookt se ganz gewetenhaftig, dat de lütten Planten man jo richtig wasst. Dat war Sommer un Liesbeth kann de Zucchini wassen sehn. Jeden Dag ward se’n ganz End grötter. De halve Goorn is al vull mit Zucchini. Seht jo verdullt ut, de bannig grooten Blöör un de veelen geel’n Blomen. Over so harr Liesbeth sik dat egentlich nich dacht. Ehr ward al meist’n beten grulich dorbi. Wat schall dat woll afgeven, wenn de Früchten sowiet sünd? De eersten Zucchini, de se oornen kann, wiest se glieks ehr Nobersch. „Kiek an, wat för’n schöön Grööntüüch ik heff! Ik will di foorts wat schinken, kannst mol probeern!” Un denn geiht Liesbeth an’t Koken: Zucchinisupp mit Fisch. Den annern Dag ward Zucchini bradt in de Pann. Middeweek gifft dat Zucchini in’n Backoben. Dönnersdag Zucchini sööt-suur, Freedag Zucchini mit Hackfleesch, un so geiht dat jeden Dag. Liesbeth lett sik wat infallen, so, se köfft sik extra ´n Kookbook mit Zucchini-Rezepten, dat se noch mol’n beten wat Niet op’n Disch bringen kann. Un in’n Goorn wasst de Zucchini mit Vergnögen vor sik hin. De Gedüür vun Jochen is nu over bald to Enn. ”Mien leeve Liesbeth”, seggt he, un sien Stimm klingt meist’n beten griesmulig, ”ik weet jo, dat du’n goode Kööksch büst, over wenn dat füdderhen jeden Dag Zucchini gifft, denn driffst du mi reinweg ut’n Huus. Ik müch mol wedder Arfen, Bohnen un Salaat.” Liesbeth is reinweg verzogt: „Un wat schall ik mit all de veelen Zucchini moken, de noch in’n Goorn sünd?”, froogt se benaut. „Smiet de man Nobers Swien in’n Trog”, antert Jochen basch. Wat kann Liesbeth een duurn. Se sitt in de Kniep. Nu gifft dat Sommerferien un de Kinner un Enkelkinner komt op Besök. Viellicht kann Liesbeth dor noch’n poor Zucchini loswarn? Over no’n poor Daag is de Freid ok vörbi. Een glücklich Enn bringt een’s Dags de lüttje Sarah. Se tappert alleen dör’n Goorn, sütt de veelen geel’n Blomen und plückt’n grooten geel’n Blomenstruuk. Ganz vergnögt kummt se op Oma Liesbeth to, drückt ehr den Blomenstruuk in de Hand un seggt: „Oma, de heff ik extra för di söcht, wieldat de so schöön utseht!” Liesbeth weet nich recht, of se lachen or weenen schall. Nu hett dat Kind wohrhaftig de Zucchiniblomen afplückt. Jochen grient sik een un meent: „Jo, mien Kind, dat hest du fein mokt, över den schöönen Blomenstruuk freit sik Oma un Opa ganz afsünnerlich. Hest du ok all de Blomen plückt, de du sehn hest?” „Nee”, antert Sarah, „’n poor heff ik dor noch an sitten loten.” Liesbeth is verlichtert.

„Tokomen Johr”, meent se, „plant ik keen Zucchini wedder an, denn nehm ik leever Kürbis!”

Menu Title