Uschi Krämer
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“, und das „t“ am Wortende nicht mit.
Veel gifft ‚t dat vundoog jo nich mehr, dat sick de Froonslüe ehr Tüüg sniedern loot.
An de ganz groden Pottjemannottjes dink ick nu nich, de sick för Dusende un Oberdusende ehr Plünnen in Paris oder annerwärts moken loot.
Nee, ick dink mehr so an Lüe as Du un ick.
De goht doch nu veel hen un kööpt sick dat, wat se bruken doot oder wat se hebben willt.
Fröher wör dat ’n ganzen annern Bewehr.
Dor seten ’n Barg Sniederdeerns un sticheln und stricheln för de, de wat in de Melk to krümeln harrn, de ehr Kledoosch no de neeste Mood.
De Fro Meisterin deel de Arbeit in un snack allns mit de Kundschaft af. Dorbi möß se böös up den Kaneel passen. Wohr Di weg, wenn Du so ’n Kleed nich to rechde Tiet ferdig harrst. Dor kööm ober wat up Di dool, wat Du Dien lebelang nich woller vergeten kunnst.
Oder wenn dat nich so sitten dä, as Madam sick dat inbild harr!
Eenfach ist dat wiß nich, wenn en ’n gode hunnertsößdig Pund up de Waag to smieten hett un much ’n Kleed hebben, wat en to ’n Porzellonpopp mookt.
Dat gifft un geef nu woll so allerhand Kneep, wonööm Du de Punnen mit öberdeken kannst. Tallje wat länger moken, de Striepen längs lopen loten, keen Krüsels in Rock, dat de Achtersteven nich to ballerig ward.
Man ut ’n Elefant ’n Windhund moken, dat kann ok de beste Sniedersch nich.
Nu geef dat in Bremen en, de harr sükke Kundschaft, de ’n fröher woll „betere Lüe“ nömen dä. Un mang düsse „beteren Lüe“ wöör nu ’n Madam, de dünkde sick noch wat beter as de annern.
Se harr jümmer wat to nödeln.
Mol kneep ehr dat ünner den Arm, denn hüng dat to dull up’n Puckel un de Knööp mößden jümmer anners – mol no links un mol no de günnen Siet. Eens Doogs wöör se dorbi un paß ’n neet Swatt-Samtenet an.
As se nu vör den Spegel stünd, güng ehr dat as ’n Regenschuur öber’t Gesicht.
„Das Kleid ist zu lang“, blaff se glieks los.
„Viel zu lang!“
Dat Kleed wöör ober akkrot trecht.
Dor nütz dat ok nich för, dat de Deerns ehr vun achter, vun vör un vun beide Sieten Spegels henhol’n däen.
Dat Kleed wöör – no ehrn Dünken – to lang.
„Einen Strohhalm breit bitte kürzen!“
Dat wurd ehr forts toseggt, un annern Doogs schüll dat Kleed ferdig ween.
Madam ruusch ut de Warkstee rut, un de Neiherschen wullen nu gau bi dat Kleed bigohn.
Man ehr Fro Meisterin holl jüm trüch.
Se harr sick dat öberleggt, dat se sick vun de Madam nich mehr hen- und herjogen loten wull.
Ober seggen, nee, seggen dröff se jo nix.
Man wat schüll se doon?
Nix.
Se dä nix.
Se leet dat Kleed an Schapp hangen.
Annern Doogs kööm Madam un paß dat Kleed an.
„Sehen Sie“, meen se mit glönig Ogen, „einen Strohhalm breit kürzer, und das ganze Kleid kriegt eine andere Fasson!“
Siet de Tiet hüngen de Kleder, de twee Millimeter, ’n Knüttnodel oder ’n Strohhalm breet enger oder wieter, körter oder länger mookt weern mößden, een Nacht an Schapp – un se wöörn topaß!
