Uschi Krämer

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“, und das „t“ am Wortende nicht mit.

Dat wöör to Adventstiet, un se seten mit teihn Mann hoch in de lüttje Dönz  Vadder, Mudder un acht Kinner.

Se harr’n Dannentelgen up den Disch, den Vadder enerwärts afknepen harr. De lüttje Telgen wöör so un so al afknackelt ween un harr klöterig rünnerhungen. ’n Talglicht harrn se sick ok henstellt, man ansteken wurr dat nich.

Dat möß jo för jeden vun de veer Adventssünndoog langen. „Papa“, fröög de lüttje Jochen, „wi hebbt vundoog in de School vun arme Lüe to doon hatt. Wat sünd dat egenlik?“ Friederike, de öllste vun de Deerns böör ehrn Kopp hoch un smeet em in ’n Nacken.

„Du Dösel! War froogst denn sowat noch! Wenn du arme Lüe finnen wullt, bruukst nich wiet lopen. Kiek de doch ens üm!“

„Woso?“ fröög de lüttje Muschepund, „wo schall ick denn henkieken?“

„No, hier allerwärts hen. Dor de halfverdröögde Telgen! Un nich ens to’n Talglicht langt dat bi us.“

„Dor steiht doch een. Un Mama hett dor Sülberpapier ümto dreiht. Sütt ornich no wat ut!“ geff de Lüttje ehr contra.

„Sowat is Arme-Lüe-Kroom“, kumpelmenteer Marianne ehr Schwester Friederike. „Ick bün heelfroh, wenn ich hier rut bün, Arbeitslosigkeit, Krankheit un nix as lüttje Kinner.“

„Jüst! Wenn ick ok blots eers ut’n Huus kann. Geld moken, wat vörstellen! Wat vun dat Leben hebben! Hier versuerst jo!“

„Un verdröögst up’n Halm!“

„Fienet Tüüg mutt dor her, ’n poor Fingerringe von Guld un Keern, de dorto passt… Amenn ’n schönet Auto.

Ick wünsch mi man blots, dat ick hier ut düsse Armut rutkoom. Denn krieg ick dat woll allns, un wieter bruuk ick nix.“ Nu wull de lüttje Jochen dat vun sien Papa ganz nipp weten. „Tjä“, meen de, „amenn hebbt Friederike un Marianne dor recht in. Mi dünkd de beiden ok teemlich arm. Man wi annern? Du, dien Mama, dien Papa un de annern fief? Sünd wie arm? Wi hebbt us, wi föhlt us hier tohuus un mööt nich jümmer achter wat herjiepern, wat wi amenn gor nich bruukt. Dat schall nu nich heten, dat ick nich ganz heet up’n nee Arbeitsstee luern do, un dat ick Jo nich dat een oder anner vergünnt wöör un Jo köpen much, Jo un Joe Mama.“

„Denn wüünscht du di amenn to Wiehnachten nix anners as ’n nee Arbeitsstee, Papa“, fröög Claudia.

„Doch, ick wünsch mi noch wieters wat“, meen Papa. „Süh, kummst to Wiehnachten woll ok so ’n beten in Kaufrausch“, stichel Marianne.

„Ick wünsch mi ’n neen Arbeitsplatz, gewiß. Man dat kummt eers in de twete Stee. Vör allen wünsch ick mi Gesundheit för us all, un dat Ji alltohoop jümmer so tofree ween muchen as Mama un ick dat tietlebens ween sünd. Un dat kannst för Geld nich köpen.“

„Denn sünd arme Lüe nich wekke, de keen Geld hebbt“, prökel Jochen dat wieter no.

„Nich jümmer“, sä Papa, „nich jümmer mien Jung!“