Uschi Krämer
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“, und das „t“ am Wortende nicht mit.
„Liesbeth! Wat suust du denn för dull de Stroot langs? Wo wullt du denn up to?“
„Ochott, Lore, hold mi blots nich up! Ick heff jo gor keen Tiet!
Mitden sprung se ober al vun her Fohrrad runner.
Lore kunn sick dor keen Vers up moken, dat Liesbeth keen Tiet hebben schüll. Se harr in Huus nich veel to doon. Ehr Mann wöör al vör Johren dootbleben, un de Kinner wöörn al lang ut’n Huus.
Enkel, de se harr uppassen künnt, wöörn bit sowiet noch keen dor. Un so wöör Liesbeth jümmer för’n Snack to hebben.
Un sludern dä se för her Leben geern.
Blots wundoog nich.
„Nee, du Lore, ick mutt nu gau wieter. Büst dor denn noch nix vun gewohr wurrn? An de Eck vun de Bohnhoffstroot ist ’n gräsiget Unglück ween. ’n Schoolbus is mit ’n LKW tohoopdunnert!“
Lore kreeg dat Bebern in de Been.
Un denn froog se ganz sachten:
„…un de Kinner? Wat ist mit de Kinner? Hebbt de wat afkregen?“
„Dat willt se sachts woll. Dat bün ick vermoot. Schall dor jo gruselig utsehn. Dat hebbt se ebend bi den Melkmann vertellt.“
Lore wöör ganz gröön-geel in Gesicht, as se ehr Hannen up Liesbeth ehrn Arm leggen un den so’n beten stroken dä:
„Hest du dor wen mang? Enkelkinner hest doch keen, nich? oder sünd dor amenn vun us hier… ick meen so Kinner, de ’n kennen deit…?“
Liesbeth wurd nu wat gnadderig.
Se möch dat nich to geern höörn, dat se keen Enkelkinner harr:
„Tüünkroom! Nee, vun de Kinner will ich woll keen kennen!“
„Is de Fohrer denn amenn…?“
„Ok nich“, anter Liesbeth kort af.
Un denn meen Lore, dat se sülben jo dösig wöör, Liesbeth höör doch to dat Rode Krüüz to, un dorüm möß se gau los un hölpen, wat to hölpen güng.
„Ick kunn sowat nich ankieken“, sä Lore. „Dorüm bün ick ok gor nich bi dat Rode Krüüz mit bi. Man denn will ick di nu ok nich mehr upholen. Hest jo dien Deel Arbeit noch vör di!“
Liesbeth swüng sick op ehr Fohrrad un leet de Been bummeln. Se reck dör jüst mit an de Eer.
„Du schast mi ok nich mehr upholen. Un du tüdelst mi vundoog rein toveel. Siet wann höör ick denn to dat Rode Krüüz to?
Ick goh dor doch blots hen, wenn de ’n Wiehnachtsfier oder sowat mookt.
Schall ’n sick jo nich ut de Nääs gohnloten!“
„Un jüst dorüm dachd ick…“
„Du schast nich dinken, du schast nodinken!“
„Wees doch nich so patzig. Ick heff di jo nix doon.“
„Hest du woll! Upholen hest du mi! Anners wöör ick al lang henween no de Bohnhoffstroot. Amenn is dat dor nu al brassenvull!“
„Wat wullt du dor egenlik, wenn du dor gor nix bi to söken hest? Un hölpen kanns ok nich!“
„Wat ick dor will? Froogt mi düt Froonsminsch doch wohr- und wohraftig, wat ick dor will!
So dösig is mi al lang nüms mehr komen.
Wat ick dor will?
