Uschi Krämer
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“, und das „t“ am Wortende nicht mit.
Dag för Dag – Moond för Moond – Johr för Johr – harr he an sien Warkbank stohn.
Wiß doch, mit de Tiet harr sick veel ännert hatt, ’n Masse wöör beter wurrn.
Den Lohn harrn se rupsett, mehr Urlaub harrn se jüm günnt. Man bit sowat harr dat noch nich langt, dat he eenmol in Urlaub harr föhrn kunnt.
Fief Kinner, ’n egen Huus – wenn’t ok man ´n lüttjet wöör – dat köst teemlich wat.
He harr sick noch ’n beten Goornland topacht hatt, wonööm he allerlei seihn un planten kunn.
Nee, slecht leevt harrn se nich, wiß nich.
Man eenmol öber’n Tuun kieken, dat wöör dat, wat he sick in all de Johrn utmolt harr.
He un sien Hannchen, se wöörn woll vun Huus ween, so is dat nich. So’n poormol no’n Hochtiet, ’n poor Konfirmationsfiern, un ok woll mol to’n Verlobung harrn se jüm inloodt hatt. Meiste Tiet wöörn se ober to Beerdigungen ut ’n Huus komen. Man ’n Urlaub … so richdig mit Sünnschien … nee!
Twee Johr ehrder dat he in Rente güng, harr he sick fast vörnohmen:“Mit den Dag, wo ick in Rente goh, nehm ick mien Hannchen, un denn föhrt wi in Urlaub!“
He wüß ok nipp, wonööm he henwull – no Griechenland.
Un dor wull he wieter nix bedrieben, as sick mit Hannchen an Strand – an dat blage Woter – in de Sünn henleggen.
Un nix doon. Öberhaupt nix.
De Sünn up sien Fell brennen loten un de Hannen utrohn.
Villich mol so’n beten warmen witten Sand dör de Finger glippen loten…
Un vun ’s morrns bit ’s obends wullen se sick vun de Sünn straken loten.
Twee Johr sünd ’n lange Tiet, wenn du de vör di hest. Wenn se achter de liggt, denn markst, wo kort de ween ist.
Hannchen seet al up de Kuffern, as he vun sien lesden Arbeitsdag no Huus sluurn kööm.
Gau den „Blaumann“ an de Siet un denn rin in de Urlaubs-Sünnenplünnen, de Hannchen em akkrot trechtleggt harr.
Dree Weken nu nix as Sand un Sünn!
Dat se ok ’n beten goot eten wullen, harr Hannchen sick vörnohmen, Man he dach dor gor nich an. Se sünd goot vun Huus wegkomen.
Se hebbt ok ’n Masse sehn.
Man blots – dat hett de vullen dree Weken, meist in een Stremel, regent.
He verstünn de Welt nich mehr!
Griechenland un Regen?
För em, in all siene Drööm, harr Griechenland mit Sünn tohoophöört. Dat hett keen half Johr mehr wohrt, dor hebbt se em no Kösters Kamp henbröchd. He harr keen Moot mehr hatt – he harr keen Droom mehr!
