Stiftungsfest oder Karaoke in Hultenkamp

Uschi Krämer

Weet Ji, wat ’n Stiftungsfest is? Nich? Dennso mööt Ji us mol besöken. Dor köönt Ji wat beleben. Wat dat mit den Nomen Stiftungsfest up sick hett, dat weet ick ok nich. Mutt ja woll mol ener wat stift hebben, un dat ward vundoog noch fiert. Dor quält wi us wieter nich üm. Ick heff dor ok eers no froogt, man dor hebbt se seggt, wenn ick wieters so dösig frogen dä, dennso güng de nöögsde Runde up mi. Aber ünner een Fatt Beer wöör dor nix to berieten. Blots de Schoolmester sä, datt dat mit de Vereensgründung un de Vereensfohn tohoop hüng. Man den hebbt se öberstimmt un rünnersnauelt. Siet denn froog ick nich mehr – ick mook mit! Dat heet, för tokomen Johr weet ick dat noch nich. Dat is nämlichs düt Johr nich so aflopen as dat schüll. To dat Stiftungsfest höört bi us dat plattdüütsche Theoterstück vun den Schützen- Angler un Sportvereen mit to. Ick bün jo in jeden Vereen un dorüm möß ick ok bi ‚t Theoter mitmoken. Düt Johr harr ick mi ’n Barg Arbeit infungen. Ick schüll den Dreihorgelmann moken.
Düsse Leierkastenmann, de künnigt jeden neen Uptritt un jeden neen Akt an. Un denn mutt he dor wat to singen – wat so passen deit.
Also, lebe Lüe, scheten kann ick un drepen ok, so mennicheen dicken Fisch heff ick al an Land trocken, naja un as Sportsmann bün ick nich mang de Lesden – man singen, nee singen, dat kann ick nu up den Doot nich. Kanns beter ’n verrusterde Geetkannen nehmen as mien Stimm. Wat heff ick allns ingang mookt, den Posten loostoweern. Dat hölp ober nich. Jedereen harr ’n Updrag weg. Blots ick wöör noch no.
Un ’n Leierkasten harrn wi ok nich. Dat hett aber keen teihn Minuten wohrt, dor harr Mählmanns Manfred den Trichter funnen. ’n Pappgestell up de Bühn, anmolt as ’n Leierkasten un to ’n Dreihn ’n Swengel dor an – ferdig is de Leierkasten. De Swengel, datt wöör so en, de an’n Fleeschwolf höör, to ’n Fleesch dördreihn.
Un jümmer, wenn ick de Lüe vertellt harr, wat un wokeen nu up jüm tokomen dä, schüll achter ’n Band lopen. Ick bruuk blots mien Mund mitbewegen, un denn seehg dat so ut, as wenn ick dor ’n gewaltigen Bariton ünner de Lüe smieten kunn. So sünd wi dat ok angohn. Mann, dat leep as Biefermanns ehr Bello achter usen Koter. De Lüe wöörn rein ut de Tüüt. De vele Beifall wöör mi al scheneerlich.
Ok in de grode Paus heff ick nich vertellt wokeen mi sien Stimm – wenn ok nich freewillig – lehnt harr. Na, unbekannt wöör de jedenfalls nich. De een oder anner hett denn ok woll mol fallen loten, dat mien Stimm ’n bannige Ähnlichkeit mit… harr.
Of mi nu ener hett rinrieten wullt oder wat sick afspeelt hett, dat heff ick bit sowiet noch nich rutkregen.
Man no de grode Paus wull ick so recht woller mit mien Gesang den groden Max moken, dor güng – so bumms – de ole Swengel af. Ick harr em in de Hand! Un achter den Vörhang harrn se dat doch nich mitkregen. Se leten dat Band vull wieterlopen.
Ok de lesde in Saal hett mitkregen, datt se nich mi sönnern…höört harrn.
Mann in de Tünn, wat heff ick mi schoomt. Ick much de Lüe lange Tiet nich mehr ünner de Ogen komen. Man siet güstern heff ick mi woller berappelt. Un tokomen Johr goh ick doch woller no dat Stiftungsfest hen. Ick weet nu – ick heff de nee Tiet na Hultenkamp bröchd. Ick heff Karaoke mookt. Un anner Lüe kriegt för sowat sogar ’n Pries. Villich schüll ick dat nu ok mol – ick meen so profimäßig – versöken, oder?

Menu Title