L A N D S C H A F T S V E R B A N D S T A D E : P L A T T D E U T S C H E T E X T E
Landschaftsverband
Stade: Plattdeutsche Texte, nicht nur für den
plattdeutschen Schüler-Lesewettbewerb im Elbe-Weser-Dreieck:
- Carl Scholz
-
Unkel ut Hessen
- Lesetext
- Unkel Enno weer nu endlich dar mit sien Autobatterie för dat Auto, wat’r een Jahr lang in de Seeluft stahn harr. De Batterie harr Unkel rutnahmen un mitnahmen damals, as he wedder nochtern weer un vun sien Gästehuus wedder na Huus in Hessen wull.
- Dat kenn he, so mit Batterie rutnehmen. In 'n Krieg harrn se dat so maakt. Dat de Ruskies, as he sä, dar nich so eenfach mit ehr Autos wegfahren kunnen, wenn se de nachts stahn laten müssen - se harrn ok ja mal'n Mütz vull Slaap nödig hatt up den Rücktoch. Annern Morrn harrn se de Batterien denn gau wedder insett un weern wieterbrackert.
- Unkel stell de Batterie swaar neven dat Auto, beweeg de krampen Fingers paarmal, puus de Luft rut ut de Lung un plier dör de wat blinnen Schieven in dat Auto. Nix nich schien anröhrt. Up de Insel geev't ok sowat ok nich. Dat Slott vun de Döör sprung open gliek.
- Unkel dreih denn aver eerst na vörn lever, grabbel unner de Motorhuuv na den Riegel, möök em los. De Huuv sprung hoch. He greep na, stell de Stang fast. De Motor sett hier un dar Rust an. He keek na dat Öl. Dat lang noch hen. Denn eerst wucht Unkel de Batterie up ehren Platz, möök dat Binneband nich af. He leet dat all so stahn miteens, wull nu eerst dat Huus bekieken. De Kamers röken muffig. He reet Finster un Dören open. För dat Land umto aver, för de Insel, dar harr he nu keen Sinns nich, liekers stunn dar un keek lang ut'n Finster.
- De Kraam leeg all so dar, as he dat vör een Jahr achterlaten harr. Up'n Hoffplatz en Dör'nanner vun Drahtrullen, Balkens un Stangen. Kruut wuß dartwuschen hoch. Ok jüst keen Ogenweid. Man dat schien em nix to maken. He trock sienen Mantel ut, smeet em över een vun de afschüürten Sessels, grabbel sik’n Schruvenslötel ut de Kökenschuuvlaad, nöhm noch'n Metz mit för’t Band um de Batterie. De klemm he nu an, steeg denn in't Auto, dreih den Slötel. De Motor ächz, stöhn heesterig un lungsch, sprung aver an, leep klöterig eerst, rund denn. Unkel Enno vertrock keen Mien darbi. Klaar doch, dat so een Maschien leep. De Batterie weer frisch. Nu wat? He leet den Motor Ogenblick warm lopen.
- He slarr dör't Huus na achtern up'n Hoffplatz, möök sik an de Drahtrullen. He reet dat Unkruut twuschen de Rullen rut, sehg rood dat Bloot över sien Fingers lopen, quääl sik nich um, sleep de Rullen na vörn dör't Huus, smeet de neven dat Auto.
- Den Dachgepäckdräger vun't Auto nöhm he nie nich af. Unkel taxeer na jede Rull, jedet Paar Balkens un jeden Arm vull Stangen twuschen sien Snuuveree lüttjen Ogenblick, wat he dat ok woll all mitkriegen dä?
- Denn eerst puckel he Balkens un Stangen baben up den Dachgepäckdräger, de Drahtrullen achterna. Dat Auto fedder sacht jummer mehr in de Knee. Dat aver gung Unkel vörbi. Dunntomalen in Rußland, wo he sik de Koppverletzung haalt harr, dar harrn se de Autos jüst so vullpackt, sowiet, dat de Kaross up de Räder schüür. Dat helen de ut, de Autos. Un he föhl good, as he sehg, dat he nu allens mitkreeg. Mit unhannige Tauen, de he vun de Fischers snurrt harr, bunn he fast, wat na sien Menen viellicht in't Rutschen kamen kunn. De överlangen, freen Ennen vun dat Tau smeet he eenfach babenup.
- He möök Dören un Finster dicht, slööt de Huusdöör af. As he sik ganz af un ut de Puust in't Auto fallen leet, geev dat knarrschen na. He stell liekers den Motor an, stell den Spegel richtig, geev sinnig Gas. Schraueln beweeg sik de överladen Fohr. Dat ächz un stöhn as up so'n ool Seilschipp. Aver dat leep. Unkel waag dat so mit de Tiet un kamen up fofftig. Dar stüer he, ahn en Mien to vertrecken, över'n Damm vun de Insel na't Festland röver.
- Sien Grundstück bruuk’n fasten Tuun. De Köh schullen nich utbreken könen un em weglopen.
- Up Festlandsiet vun'n Damm stunn al de Polizei. Unkel, nu beten vergrellt: „Wasch mer denn nu schon wieder vun em wulle?“
- He schull man eerstmal utstiegen, sien Fahrtüüchs weer doch woll teemlich överladen, oder?
- Unkel kunn dat överhaupt nich insehn, versoch wedder in sien Auto to kamen, aver de Polizei leet em nich. Dar vergrell Unkel sik mit sien Schicksaal, un he schimp: „Ungereschtiggeit up disse Welt. En arme Haimgehrer zu scheganiere. Un sei Keih brauche diese Sache all."
- De Polisten harrn Möh sik trüchtoholen, keken sik gegensiedig an, frögen Unkel noch, of he wat drunken harr, leten em upletzt losfahren, mahnen aver noch „schöön langaam zu fahre, gell." – „Ei, klare Sach’ “, reep Unkel noch un tucker wedder los.
