Anna Birreck
Hunnerte von Stiefmüttern stünnen in de Fröhjohrssünn för den Blomenloden, fein sorteert no Farven in blau, geel un witt. Blots ut de een Blomenkist keek een Blomengesicht hoch, dat pass överhaupt nich bi de annern. De lütt Bloom leet witt mit blau un geel, un harr in de Mitt noch een rötlich Oog. De Verköpersch kreeg de Bloom to sehn, de dor so ut den Rohmen full. „Dat is jo een Fehlfarv, de passt jo narms bi.“ Dormit töög se den Pott ut de Kist rut un stell em biesiet blangen de Döör.
Dor stünn se nu, de lütt Fehlfarv, ganz alleen un keen Minsch keek se an. De annern Blomen worrn all fein mit Woter begoten, dormit se bloots nich utdrögen deen. De Bloom an de Döör kreeg keen Drinken af. Trorig leet se ehr bunte Blomengesicht no ünnen sacken. De Middagssünn dröög ehren Pott ganz un gor ut. „Ik bün jo bloots een Fehlfarv un nich wert, dat ik Woter krieg,“ dach de lütt Bloom verzogt.
As de Obend keem, worrn de Blomen all rinholt. Bloots de Fehlfarv, de bleev alleen buten stohn. Köpen wull de schienbor ok keener. Wer will ok al een Bloom, de so ut den Rohmen fallt. Een Hund keem vörbi un snupper an de Bloom. „Oh, wenn de Köter nu ok noch dat Been heevt, is dat mien Dood,“ dach de Bloom. He dee dat ober nich, he snupper bloots noch mol, müss denn pruschen un leep wieter.
Loter in de Nacht toog een Gewitter op. „Wenn dat nu een Platzregen givt, bün ik ok hin,“stöhn de Fehlfarv. Dat güng ober allens noch mol goot. Een schönen sinnigen Fröhjohrsregen keem. De Bloom drunk sik satt un reck ehre bunten Blomenköpp wedder hoch.
Morgens keem een ole Froo mit ehren Gehwogen anstökern un bekeek sik de Bloom. „Oh, kiek an, wat för ’n feine bunte Bloom. Is dat wat Besonners? “ De Verköpersch lach: „Nee, dat is een Fehlfarv, veel to bunt, passt jo narms bi. De köönt se ümsünst mitnehmen.“ „Danke,“ see de Oma. Se stell de Bloom in ehren Wogen un frei sik an de bunten Farven.
Jo, dat is nich bloots bi Blomen so, ik denk ok mannigmol bi uns Minschen. Wenn dor een nich ganz in den begängigen Rohmen passt, een beten anners is, mut he foken bisiet stohn un kener hett em so recht leev.
