Anna Birreck
Kiek an dat bunte Blatt an ’n Boom, wieveel Farben dat hett. Kuum een Moler kann dat so fein molen. Hör mol, wie heimelig dat ruschelt, wenn dien Fööt dörch de drögen Blöer an de Eerd goht. Kiek mol, wie golden de letzten warmen Sünnenstrohlen dörch de Bööm schient – wunnerbor – dat kann bloots de Harvst.
De Nebel stiggt ut de Grund un deckt dat Land to, as wull he dat bewohren vör all de Unbill in unse Welt. De Harvststorm suust üm de Huuseck un wöhlt an ’n Heben de Wulken dörcheenanner. He singt sien egen Melodie, hör mol hin, dat kann bloots de Harvst.
Kiek mol an de ole Froo mit ehr sneewitten Hoor, langsom geiht se dorhin. Se is al lang gohn dörch een langet Leben. De Lebensstorm hett Falten in ehr Gesicht togen, vele Falten. Ehre Ogen hebbt veel sehn, Godet un Slechtet, Freid un Tronen. Kiek di so ’n Gesicht mol an un kiek een beten länger hin – dat is wunnerschön wie dat Blatt an ’n Boom. Dat kann bloots de Harvst, de Harvst in unse Leben.
