Bernhard Koch
„Guten Morgen, Herr Schlichting! Ich komme zum Waschen!“ Guten Morgen? Worüm denn guten Morgen? Is de Nacht al to Enn? Wat seggt de Wecker? De Klock is ers fief! Jüst hett Opa Schlichting noch so fein dröömt. Vun dicke Zigarren. Klock fief – so fröh müss he nich mol ruut, as he noch sinen lütten Loden harr.
Brrrr! De Swester hett jo ieskoole Hannen! Un dat Woter is veel to natt! Tominst för Klock fief! „Nnnnnee! Ik… ik wwwill nich!“ Dat Snacken fallt Johann Schlichting swoor no sinen Slag-Anfall. Ok allens annere fallt em swoor. Dorüm hebbt se em in‘t Pflegeheim bröcht: „Seniorenhaus Sonnenschein“.
De Swester hett keen Tiet: „Nun kommen Sie endlich! Mensch, Herr Schlichting, Sie werden auch immer schwerer. So, jetzt wollen wir uns aber schön waschen!“
Johann Schlichting sien Tohuus is nu Zimmer 309. Dat Huus, wo he in leevt hett, dat schall afreten warrn. So will dat de Swiegersöhn. En groten Neubaukomplex schall dor hen, un dat Huus steiht in‘n Weg. Fehlt blots noch de Ünnerschrift vun Johann Schlichting – dat Formular liggt al op‘n Disch…
In de Stuuv blangenan wohnt Froo Abromeit. Af un an is se teemlich dör‘n Wind: „Morjen kommt mejn Mann aus Keenichsberch!“ seggt se denn, „da arbejtet ‘r bejm Zoll!“ – De arme Froo, denkt Johann Schlichting. Ehr Mann is doch al doot. Un dorvun is Froo Abromeit tüdelig worrn – so hebbt de Swestern em dat vertellt.
Dat Eten smeckt Johann Schlichting noch goot. He ward jümmer runder. Wenn dat to Middag Fleeschklüten geeben deit, denn kennt Johann Schlichting keen Torüchhollen mehr: Mmh, Fleeschklüten! De sünd meist, as harr Johann sien selige Anita de torechtmookt. Un dat Foto op‘n Nachtdisch seggt: „Laat di dat man smecken, mien Jehann!“
De ne‘e Zivi in‘t Huus heet Jörg. Nülichs hett he en Buddel Sekt för Johann Schlichting rinsmuggelt. Roden Sekt, dat schull partuu roden Sekt ween. „As dddee Llleevde“, strohl Johann Schlichting. „Sssech mol, hhhest du ‘n lütte Fründin, Jörg?“ „Jo, Cathrin heet se.“ „Mmmmönsch! Kkkatrien!“ Un Johann Schlichting strohlt noch mehr. Den Sekt will he natürlich sübst opmoken, versteiht sik. Un – peng! De Proppen, de geiht los, un de Knallkööm sprütt ut de Buddel ruut un mookt ‘n groten roden Placken an de Wand. „Dddu llleebe Tiet!“ lacht Johann Schlichting. Jo, he lacht. Un denn stööt de beiden an: „Op dien Kkkatrien!“
De Doog in‘n November, de sleept sik so dorhen. Man hüüt gifft dat Fleeschklüten. Fein! – Och, kiek an. De Herr Swiegersöhn kummt op Besöök. Nee, du, dien Formular kannst di an‘n Hoot steken. Mien Ünnerschrift kriegst du nich! Un kiek nich so dösig, dat is ‘n ganz normolen Sektplacken an de Wand. Jo, jo, kloor: he hett nich veel Tiet. Jo, bet anner Mool. „Tttschüüß!“ Un de Döör geiht wedder to.
Man de Döör is dünn. Buten, op‘n Gang, snackt de Swiegersöhn noch mit Jörg. „Is woll nich jüst licht mit den olen Knacker, wat? Hier hest teihn Mark. Minsch, de Ool ward jo jümmer fetter. Un snacken kann een ok nich mehr vernünftig mit em. Is meist blots noch… blots noch, ja, ‘n lebennigen Fleeschklüten, mehr is he doch nich! Heff ik nich Recht? Tschüß ok.“
Wat hett de Swiegersöhn seggt?? Fleeschklüten?? ‘n lebennigen Fleeschklüten?? Johann Schlichting blifft dat Eten in‘n Hals steken. Tronen fallt dohl. Gott, fix afwischen! En Johann Schlichting, de weent nich. Nee, nee, bi de Beerdigung vun Anita, dat weer wat anners; dat weer blots vunwegen den kolen Oostenwind…
Jümmer afrackert, dat ganze Leeben, un nu sowat. Nix harr he, as he ut‘n Krieg torüchkeem, nix! Dat Huus: platt! De Öllern: doot! Un denn mook he tosomen mit Anita den lütten Loden op. Jungedi, dat weer ganz schön riskant! Ober allens mit de egen Hannen opbuut. Ok dat lütte Huus. Un nu schall dat wech. Steiht in‘n Wech. Un ik, denkt Johann Schlichting, ik bün ok in‘n Wech… „Hhhier, Jörg. Nnnee, nnnehm den Kkkroom man mit. Ik eet nnnix mehr. Nnnnee…“
Dree Doog lang sitt Johann Schlichting dor. Un stiert dör‘t Fenster. He strohlt nich mehr. Un seggt nix. Blots af un an „Ffffleeschklüten… jjjoo…“ He itt ok nix mehr. Ok keen Fleeschklüten. Dat Formular op‘n Disch, dat hett he ünnerschreeben. Nu köönt se Johann Schlichting sien Huus afrieten…
* * *
En Week loter bringt se em no‘n Karkhoff hen, un Zimmer 309 ward utrüümt. Vun Johann Schlichting blifft blots de rode Placken an de Wand no. Wieter nix.
Un denn kümmt de Moler un witschert den öber…
