Detlef Kolze
Hanna hett ‘n Handy, dat is klaar. Hanna is 21 Jahr oold, geiht noch na School hen, verdeent sik twischendöör maal beten Geld in’n Pizza-Backstuuv un is geern mit anner Lüüd ünnerwegens. Se is ‘n smucke Deern, groot, blond, un staffeert sik so ut, dat ehr Schöönheit ook goot ruut kummt.
Hanna is’n junge Fru ut uuse Daag. Se pleegt sik, mag geern middenmang sien, hett Mudder ehr Auto to Hand, wenn’t för’t Radfahren to düüster or to koolt is, un se hett ehr lütte Telefoneer-Schachtel allerwegens mit doorbi. Se is ‘n Kind vun uuse neemoodsche Tiet.
Annerletz seet se bi’t Koffiedrinken mit an’n Disch, an’n schöönen Sommerdag buten op de Terrass vun’t Naverhuus. Hanna harr noch ehr Fründin Bescheed seggt, se schull man ook vörbikieken. Un so düker twüschen all dat Snacken un Vertellen ook de Fraag op, woans de Fründin denn rinkamen kunn, denn bi Hanna weer ja nüms tohuus, un keen vun de Navers dat weer, dat kunn se nich weten.
„Ich hab ihr vorhin ‘ne SMS auf ihr Handy geschickt“, sä Hanna. „Sie soll mich eben anrufen, wenn sie vor der Tür steht.“ För de jungen Lüüd weer door nix Besünners bi, man de Oolen kreegen dat Grienen. Woans kunnen de Minschen fröher bloots torechtkamen, as dat noch nich maal dat normaale Telefoon geef. Un wat för Geld geeft de Lüüd vundaage för sowat ut. „Da kostet ja allein das Reinkommen bald eine Mark“, wunnerwark een vun de Oolen.
Hanna lach. Man dat weer so’n Lachen, as eben de Jungen oftins över de Oolen lachen doot. Beten ooldmoodsch sünd se, ut de Tiet, vun güstern, grien Hanna villicht. Se mookt sik dat Leben lichter un bruukt doorför dat, wat to Hannen is. För de Oolen is dat toeerst ‘n beten vigeliensch, man door mööt se sik rin finnen – so, as düsse Oolen ehr Öllern dat ook müssen, as düsse Oolen noch jung weern.
