Hans-Hinrich Kahrs

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

Kai kinn ehr von leit op an. Se wöörn al tohoop in de Grundschool ween un seten sick nu in´n Zuch na School faken gegenover. Af un to snacken se tohoop. As een von sien Kollegen weten wull, ob he een ne´e Fründin harr, worr he richtig bös. He nöhm em in´n Sweetkasten un bööd em een Foder Schechs för so´n Sabbelee an. Steffi wöör würklich een smucke Diern. Aver se wöör so fründlich dat he nicks op ehr kamen laten wull un Snackeree al lang nich.

As Kai sick enes Doogs op de Zugfohrt na Huus wöör op sienen Platz setten wull, harr sick dor al anners een breet mookt. „Kiek nich as so´n Oss“ sä de Kierl, de twee Klassen over em in de Oberstufe güng. De kau sien Kaugummi hen un her un Kai stünn de ganze Tiet vör de Bank un keek. „Disse Platz is besett´ un du schuvst nu in´n Wind“ sä de ut de Oberstufe, dreih sick wöör no Steffi hen un vertöll er wat van de nee´e Disco.

Kai güng suutje dör den Gang un sett sick denn bi een öllere Fro dool. An´n nächsten Dag beluur he von wieten, wat dor bi sienen Platz los wöör. Een annern Kierl seet dor. An´n nächsten Dag al wöör een annern. All Ogenblick swormen dor frömme Jungs bi Steffi rüm. Kai güng ehr ut´n Weg un joog aster sien Frünnen ran, ween de em hochnöhmen. He wöör nich unglücklich verleevt. Keen Stück.

As he een Morgen op den nee´n Fohrplaan keek, snack em mit´n Maal een bekannte Stimm an: „Hallo, Kai“ sä Steffi aster em. „Föhrst du gor nich miehr mit´n Zuch?“ „Bün, bün krank ween“ stöter he over de Schuller un keek gau wöör op den Fohrplaan. „Achso. Ick heff mi al wunnert, worüm du nich dor weurst. Ick meen, op dienen Platz“. „Heff Grippe hat“, sä he lies „mit düchtig Koppweh un so“ un he arger sick over sien Lögen. „Schön dat du wöör op´n Damm büst“ freih Steffi sick. „Mook´t goot. Ick mütt los. Bet morgen, in´n Zuch. Ick hool den Platz för di frei.“ As Kai sick ümdreih, wöör Steffi al meist weg un wink em noch eenmaal to. Bet morgen harr se seggt. Sien Hals wöör mit eenmaal as dichtsnöört. Se wull, dat he wöör bi ehr seet. Hitt un kold lööp em dat overn Puckel. In´n Huus overlegg he den ganzen Nomiddach, wat he mit ehr snacken schull. Un wenn he blots doran dacht, dat Steffi em in de Oogen kieken dä, sweev he un föhl he sick doch as wenn he krank wöör. An nächsten Morgen bruuk he in`t Badezimmer dütlich linger. Alleen för de Hoor miehr as fief Minuten. Un ok dat Tüügutsöken duur solang, dat he meist to laat ut´n Huus kööm. Op´n Bahnhoff versteek he sick, dat se em nich all op´n Bahnstieg bemöten dä. As de Schaffner de Fleit in´n Mund nöhm, sprung he noch gau in den Zug. Ob se overhaupt dor wöör? Sien Hart pucker bet to´n Hals. Dor stünn se op, lach, as se em sehg un wink em von wieten to. He nöhm den Arm unseker hoch, beweeg em een poor Maal hen un her un güng mit weeke Knee op sienen Platz to. Langsom sett he sick bi ehr gegenover dool. „Moin, Kai, schön dat du dor büst“ lach se em fründlich an. „Moin, Steffi“, anter he un keek ehr blots een korten Moment lang in de Oogen. „Ick bün froh, dat du hier sisst un nich een von de annern Glattsnacker“ strahl se em an. Kai sluck een Tuur dröög dool un sweeg still. „Weest du, dat is mi eenfach to blöd, wenn ick mi s´morns al so´n Gesabbel anhören schall, wat för coole Mackers se sünd.“ „Dat geiht mi ook so“, sä Kai miehr för sick. „Een slimmer as de annere“ reeg Steffi sick op. „Dor hett mi richtig wat fehlt, as du krank wöörst“. Steffi vertöll un bald wöör´t so as jümmer. Se snacken un marken gor nich, dat de Zuch holen dä. Op den Weg na de School güngen se jümmer noch blangeneenanner her un vertöllen. Kai kreeg dat gor mit, dat sien Frünnen jüm nofleiten dän. „Weest du, Kai“ sä Steffi vör de School, „wenn ick weet, dat du kummst, hool ick den Platz in´n Zuch jümmer för di frei“. Dormit mook se em een Freid, de noch lang over de eerste Schoolstünn anhööl.