Helmut Riemer

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

De ganze Familie kickt egentlich so ’n beten afgünstig op ehren Mitbewahner Felix. He kann even maken, wat he will. He kann kamen un gahn, wenn ein dat jüst so passen deit. He kann denn slapen, wenn ein dorna is. Hett he Lust to Jagen, denn kann he dat ok. Sien Freten kriggt he to de Tiet, wenn he sik instellt. Ok wenn he Lust op gaarnix hett, denn gifft dat nüms, de ein andrieven oder opmünnern deit. Felix leevt as een Gott in Frankriek, as man so seggt wenn he nich bloot de Kater vun Annalena un Hinnerk weer. Dree Johr leevt Kater Felix nu al in’t Huus vun Annalena un Hinnerk. He hett in’t Huus twee Placken, de sotoseggen sien sünd. In Winter hett he sien Platz in een vun de Sessels in de gode un warme Stuuv. Doch in’n Sommer liggt he op’n Schoohschrank in den Vörbu. Dorop liggt natüürlich een weket Küssen. Sünst weer dat ok nienich siene Steed worrn.

Annerletzt harr Felix Arger mit Annalena un Hinnerk kregen. Annalena weer mit een groot Geschrie ut de Köök lopen, as Felix dree lütte Müüs in de Wahnung haalt harr un in de Köök akkraat blangenenanner leggt harr. „Hinnerk, kumm doch maal gau her un kiek di dien Kater an, wat de in’t Huus sleept hett!“

„Du verflixte Düvel vun Kater!“, hett Hinnerk em anschregen: „Wenn du dien Müüs sülfst al nich freten deist, wieldat du lever KattenRagout ut de Doos frittst, laat uns mit dien blödigen Müüs in Roh!“ Felix harr dat fix spitzkregen, dat dor dicke Luft weer, un leet dat Huus gau achter sik un leet sik ok för de neegste Tiet nich wedder sehn.

Jüst so güng dat Felix, as he een Pogg an een Dag mit in’t Huus sleept harr. Annalena verfehr sik so, dat se luuthals ehrn Söhn to Hölp reep: „Dennis! Kumm her un smiet mi düssen Pogg ruut! lk haal dat ok mit düssen Kater nich mehr ut!“ In de Twüschentiet harr Felix dat Feld wedder gau rüümt.

Al lang harr Felix een Oog op den lütten Dümpel mit de nüüdlichen Goldfisch bi den Naver smeten. Jümmer sleek he wedder un wedder to de smucken un lütten Fisch un fragte sik woll sülven: „Wo kaam ik bloot an de doren Fisch ran?“ Doch an een Dag keem dat över em. Felix kunn eenfach nich mehr an sik holen. He harr ok dat Geföhl, dat een vun de Goldfisch jüst em argern wull un jümmer ganz dicht an de Kant swömm. He grapsch to. Doch nix in sien Poten. He söcht wieder. Doch de Goldfisch weern jümmer veel flinker. Felix gifft letztenns op. Ahn Fang aver pudelnatt verleet he den Dümpel. So keem he an’t Huus. Annalena müß luut lachen, as se ehrn pitschnatten Felix so vör sik sehg. Un wat seggte se to em: „So kann dat passeern, wenn man lütte, nüüdliche Goldfisch nich in Roh swömmen laten lött!“ Annalena drögte ehrn Kater örnlich af. Denn makte se aver för em een Doos op. Un de Fraag is, wat kreeg woll Felix? Doch dat weer doch kloor! Se strakelte un krauelte ehrn Kater un seggte em ganz liesen in’t Ohr: „Du hest Glück, ik heff jüst noch düsse Doos KattenRagout för di! Di ward dat doch woll smecken?“