Hinrich Gerken
Klaus wöör een plietschen Jung. He stünn mit beide Been op de Eerd, un em interesseer allens, wat üm em rüm passeern dä. Ok in Sport wöör he goot. Ober een Deel güng em öber allens, – un dat wöör dat Rieden. Sien Vadder harr Peer, – un een dorvon höör Klaus. Egol, ob dat bi een Turnier wöör oder bi ‘t Voltijeern: Klaus wöör jümmer een von de Eersten. Sien Peerd, dat wöör sien beste Fründ. He reed dormit sogoor no School. Dichtbi kunn he dat vörmiddoogs bi Frünnen ünnerstellen.
Wat sien Öllern mit em vörharrn, dat weet ik nich. Jedenfalls richten se sik nich no den Rootslag von de Schoolmesters un schicken em doch op de högere School. Un dormit füng Klaus sien School-Elend an. Gewiß, reken kunn he düchtig, ober de Sproken, – Düütsch, Englisch un Latien, – de legen em gor nich un bröchen em so mannicheen Fief oder Söss in. Un denn geev dat jedesmol to Huus een groot Theoter. Mudder kreeg dat Schreen – un Vadder schimp oder greep no den Stock oder bestroof sienen Jung mit Huusarrest. Dat bröch ober nix. In de School güng dat mit Klaus jümmer mehr bargaf, – un jümmer fokener reed he middoogs mit grote Angst no Huus. In den Blauen Breef harr stohn: ‘Versetzung gefährdet!“ Een Fief kunn he sik nu nich mehr leisten.
Un denn kööm de letzte Latien-Arbeit vör de Tüügnisse. Klaus ohn’ dat al un kunn in de nöögsten Nachten nich mehr slopen. Wenn de Arbeit nich goot utfallen dä, denn bleev he sitten. Un wat denn? Wat wöör denn in ‘n Huus los? – No een Week kreeg he sien Arbeit trüch, – een slechte Fief!
Langsoom trotten sien Peerd un he no Huus. Klaus sien Angst worr jümmer grötter. He müch sien Öllern de Arbeit nich wiesen. – Ünnerwegens steeg he af, slöög dat Latien-Heft op, dat ‘n de Fief glieks sehn kunn – un steek dat wedder in de Bökertasch, de an den Saddel hangen dä. – Dat Peerd leet he alleen lopen. Dat kenn jo den Weg no Huus. Un he versteek sik achter eenen Busch un bleev dor stünnenlang sitten.
As dat Peerd ohne Klaus op ‘n Hoff ankööm, do ohnen de Öllern nix Godes: Wo is de Jung? – Wat is mit em? – Se keken in de Tasch un fünnen de Latien-Arbeit. Un nu kregen se dat mit de Angst: He hett sik mit de Fief nich no Huus troot! Wo is he nu? Hoffentlich hett he sik nix andoon! – Mudder schree, un Vadder sä nix. Ober beide löpen se los un füngen an un söchen jümehrn Klaus un röpen no em. De Angst worr jümmer grötter bi jüm. Wenn he doch blots noch an ‘n Leben wöör! – He schull ok ganz gewiss keen Utschüllers hebben. He harr jo egenlich ok gor keen Schuld, dat he in de School afsackt wöör. Worüm hebbt se em blots no de högere School hinschickt? Woanners wöör he gewiss beter ophoben wesen!
As Klaus sien Öllern von wieden sehg, do güng he jüm in de Mööt. Se nöhmen em in den Arm un freien sik, dat se em wedder bi sik harrn. Keen slecht Woord, – keen Vörwurf! – Troost un Hülp, de harr Klaus nödig. — Wat ik noch seggen wull: Klaus hett sienen Weg mookt – op een annere School. He is een düchtigen Geschäftsmann worrn. Dat Reken, dat leeg em jo. Un Milljonäär is he ok an lang.
