Irmgard Säland

De Arbeit weer doon, dat Huus schier. Nu kunnt Oostern warrn. Mudder weer as in fröhere Tieden – tau noch jung und krall – in alle Ecken ween.

Man an een Morgen, knapp vör Palmsünndag, as beide – Vadder un Mudder – noch so’n beten bi’n Klöönsnack tohoop an’n Fröhstücksdisch seten, füng se sacht un sinnig an endlich dat to seggen, wat ehr al lang vörher dör den Kopp gohn weer.

„Also weeßt du, Vadder, egenlich müss uns lütt Stuuv noch tapzeert warrn, de hett dat jo soo nödig!“

„Vör Oostern woll doch nich mehr“, pulter Vadder tau los. „Nu wo du allens trecht hest? Harr di dat nich wat eder infallen kunnt, Mudder?!“ Dorbi keek he meist argerlich op. Mudder, jo, de nickkopp ganz bedröövt, eenmool, tweemool, wull ober uk nich opgeben. „Höör! De olen Tapeten sitt al – tööv ins – öber twölf Johr. Ik kann jem nich mehr sehn! Un wenn de Kinner Oostern koomt…“

„So, so, wenn de Kinner koomt, …mh, mh“, knurr Vadder, „also ik find uns Stuuv jümmer noch komodig noog. Ober wenn de Kinner koomt …! Mientwegen! Tapzeert wi!“, meen he opletzt appeldwatsch un geev sik eenen Ruck. „As ik di kenn, Mudder, hest du uk al Tapeten utsöcht, wat? Ober dat me keen Klogen koomt, wenn du an Oostern denn schier kaputt büst!“ Dorbi keek Vadder Mudder direkt in de Ogen. „Un dat segg ik di, dat hoge swore Schapp blifft stohn, wo dat steiht. Dor tapzeert wi rundrüm un de Gadinen blievt an!“

Mudder kunn de Freud öber Vadder sien Inverständnis nich verbargen, keek em nu ober doch verdattert an und rööp: „Du büst woll nich be Troost, Vadder! Du wull tapzeern, wenn de Gardinen noch hangt?!“

„Jo, worüm nich? Ik holl de langen Schools solang hooch!“ Züh, he harr sik al goot Gedanken mookt. „Vadder, nee, dor ward nix von“, sä Mudder resolut, „sowat geiht nich. Wenn wi tapzeert, koomt de Gardinen rünner! Basta! Un de mööt uk mool wuschen warrn!“

„Also eerstins sünd de gor nich schietig“, versöch Vadder eenen nee’n Anloop, „denn bruukst du jem nich to waschen, un in’n Puckel kriggst du dat uk nich!“

„Mannslüüd! Dat sünd di Mannslüüd!“, rööp Mudder unglöövsch „hebbt keen Ohnung von Brootkartüffeln!“

Man mit Vadder sein Help lööp nach allens trecht, uk wenn dat Schapp stohn bleev. Ober de Gardinen keumen rünner! As de Kinner jem Oostern beseuken, strohlen de nee’n Tapeten mit de witten schieren Gardinen aprilfrisch üm de Wett. Un all weern tofreed.