Irmgard Säland

Wenn ik mi recht besinnen do, denn wöör mien Dokter een groten stotschen Kerl. He leev de ganzen Johrn bi uns in’n Dörp – eerst an’n Norderenn, denn meist wat mehr no’n Süden ran – wenn’n dat so seggen dröfft.

Töben müss ik bi em jümmer lang, bit ik an de Rehg keum. Meisttiets harr ik nämmich dat Pech, dat al een Imker bi em seet. Un denn duur dat, jungedi! Ji mööt weten, de Imkeree wöördat Hobby von mien’n Dokter – een Hobby von mehr. Uk as Jägersmann mit sienen Hund an de Siet meuk he een gode Figur. Bi’n Schützen- oder Piepenfest op Mangels sienen Sool vergnöög he sik mit Nobers un Frünnen. Worüm uk nich! Man he wöör jümmer för mi dor. Egool, wat dat vör de Spreekstünn, üm Klock teihn lang no Fierobend oder Sünndags wöör. Öber’t Telefoon stell he fix Ferndiagnosen, dor kenn he nix. Un jammer ik em wat vör öber miene Wehdoog verord he mi: „Teihn Kneebögen jeden Dag, de hölpt! De hölpt di beter al dree Sprütten in den Moors!“

Eenmool harr ik so richdig de Süük un müss dorbi in’n Bett blieben. Karl, wat mien Mann is, wull von’n Doktor weten, wo he mi helpen kunn. „Tschä“, sä Dokter Werner, „geev ehr nix to freten, bloots kloor Woter supen loten! Denn un mit disse groten Pillen ward se weller gesund!“

Un kloog ik mool: „Herr Dokter, mi brennt dat Been so“, tau füng he glatt dat Griemeln an un meen, as he sik de Sook bekeken harr: „Dat kann nich angohn! Dat rökert jo gor nich!“ – Wat heff ik mi argert öber sien Sprüche kloppen! Man dat wöörn – kannst seggen – eben siene Markenteken. Nichmool siene Froo hett dat in all de Johrn to’n Stoppen kregen. Dor müssen wi denn woll mit leben.

Ober nu is mien Dokter al lang doot. Un ik schriev dit bloots as Erinnern an em.