Irmgard Säland

Dat wöör taumools as dat Postauto noch bi uns, de Poststeed II, anholl un wieter öber Land bit no Loomst henföhr. De Fohrer nöhm uter Pakete uk ins Lüüd mit von hier, de inkeupen oder to’n Bispill no’n Tehnbreker wulln. Bloots mit den Trüchweg öber teihn Kilometers wöör dat so’n Sook: Eerst een Stück mit den Bus un denn noch de öberblebenen dree Kilometers to Foot lopen!

Jehann, de woll so ölben wöör, un sien Mudder harrn sik no rieklich Tehnpien öberleggt, dat dat woll dat Beste wöör, den Lomster Tehndokter optosöken. Mien linke Kusen meuk mi bi Hitt un Küll uk orig wat to schaffen, un ik föhr mit. Ut „Sympathie“ wull Edith, wat mien Fründin is, uk mit. Un dat ganz ohne Pien! Ehr Lüüd eten tohuus veel Swattbroot un Appels. Dat hollt nich so op de Tehnen as bi mi mit de Bontjes.

Bi’n Tehnbreker müssen wie lange Tiet töben, Jehann sein Mudder wöör denn de eerst von uns, de an de Rehg keum. „Ji Lütten, ji wööt doch nich all mit rin?“, fröög uns de Doktershelper un stöhn in vörut. Ober „nee“, anter Jehann driest, „bloots ik!“ He wull tokieken, wenn sien Mudder behannelt worr und weten, wat de Dokter mit ehr vörharr.

Edith un ik kunn’n nix verstohn, wat binnen in de Spreekstuuv vörsik güng. Bloots af un an kreesch uns sien Bohrer in de Ohren, sodat ik mi verjoog un mien linke Back hol. Edith ut „Sympathie“ glieks mit.

Op Mool flöög de Döör to de Töövstuuv op, Jehann keum so gau as de Warbelwind an uns vörbisuust, bölk: „Mit mi nich! Mit mi nich!“ un birs wieter dör de Deel no buten, knall mit den jungen Mann tohoop, de jüst rin wull, reet sik los, grööl weller luut: „Mit mi nich! Mit mi nich!“ un wöör nich mehr to sehn.

Wi all – Jehann sien Mudder, Edith un ik, sogoor de Doktershölper sünd achter em her! Man Jehann wöör flink ween, harr sik jichenswo versteken un denn eerst afhaut, as wi al opgeben. „Loot em man“, sä’n wi all ünnereenanner, „dor bruukt wi nich achterran! De is op Droht! De kummt goot an!“ Un so wöör dat.