Marie-Luise Hoppe
Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.
De lüttje Swienegel is al lang nich mehr mit sik tofreer. Keen will wat mit em to doon hebben. Sien Stickels mookt bang. Wo geern müch he een beten mehr Farv hebben, jümmer so gries rumlopen, dat is doch nix. Reinweg unglücklich föhlt sik de lüttje Keerl. He kann een duurn.
Eenes Doogs is he dat leed. So mookt he sik op `n Padd un geiht no `n Putzbüdel. De kickt ganz verbaast un froogt em: „Na, du lüttje griese Keerl, wat wullt du denn bi mi? Hest di wull verlopen?“ – „Ne“, antert de lüttje Kunn, un em loopt önnig een poor Swienegeltronen hindol, „ik bün so trurig, dat ik so gries un stickelig dör de Welt lopen mutt. Dorüm bün ik no di komen. Mien Meckihoor mag ik nich mehr lieden. Kannst du mi nich hülpen?“
De Barbeer is fix mit de Scheer togang: Ritsch, ratsch, klötert de griesen Stickels op `n Footborrn.
As de Swienegel sik buten in een Dümpel to sehn kriggt, verjoogt he sik bannig. Een Swienegel mit `n Kahlkopp? Wat wüllt de woll tohuus seggen? De lacht em womööglich düchtig ut. – Ganz benaut tippelt he no Huus.
Igelvadder un Igelmudder koomt em ober al in de Mööt un begööscht den lüttjen Keerl: „Nu ween man nich mehr“, seggt Igelmudder, de jümmerto eenen Utweg wüss. „Wi kiekt mol, of wi för di een fiene Prüük kriegt.“
Vull Hööp stebelt de twee in eenen Loden. – Sowat harr de Verköpersch ehr Leevdag noch nich sehn, twee Swienegel in `n Koophuus. – „Wat schall `t denn ween?“ froogt se ganz fründlich. – „Ik harr geern een Prüük, wieldat ik mien Glatz versteken mutt“, süüfzt de lüttje Kahlkopp.
Nu geiht dat Söken los: De blonden, de swatten, de roothoorigen Prüken, de mag us lüttje Swienegel nich lieden. Opletzt süht he achterto, ganz in de Eck, een in Lila. Jo, dat is jüst dat Rechte! Mit so een gleunig Koppdeel kummt endlich Farv in sein Leben.
As een staatschen Keerl stebelt Mecki nu dör de Gegend. Keen is mehr bang vör em. Ne, in `n Gegendeel: All seggt se em fründlich Goden-Dag-ok! – De Vogels singt för em Leder, un de Blomen bleiht besonners bunt, wenn he dor langs kummt. – Us lüttje Swienegel is nu glücklich un tofreer, he geiht geern unner Lüüd. – Schullen ji em tofällig dropen, denn vergeet‘ dat nich, em düchtig to gröten. —
