Uschi Krämer
Buer Lemmerhoff wöör anners ’n ganzen ümgänglichen Keerl. Ober in een Deel, dor verstünn he keen Spooß nich in. Wat sien wöör, wöör sien, un dor harr nüms nich wat up un in to söken. Sönnerlich argern em jedet Wekenenn düsse olen Benzinkutschers. Dat gnadder un suus foken noog up de nu ok nich mehr ganz nee Stroot. Mößden ja ’n Barg Tiet hebben, düsse Rasebälgers. Ja ja, dat Wekenenn free! Kunn he sick nich leisten. Sien Veeh wull dor nämlich rein gor nix vun weten. Wokeen mag ok woll geern hungern oder dösten oder amenn de ganze Tiet öber in Dreck liggen. Nee nee, de Buern mößden egolweg arbeiden. Man denn schüllen se de Landlüe nich noch de Luft verpesten mit ehr Motorschesen un ehr Knattermaschinens. So mennicheen harr he mit sien groden Trecker ok al den Wegg versparrn wullt. Man up ’n lesden Enn möß he de Pajatze jümmer woller dörloten. Ober up sien Privatwegg dar harr ja nu nüms wat to söken. Sien Privatwegg wöör de lange Jammer, de no sien Hoff hendool güng un denn wieter hen no sien Holt.
Dirk Lemmerhoff seet up sien groden Meihdöscher un böög in sien Wegg in. Stolt dirigeer he dat grode Geschütz. He wöör woller mol Käpt’n up grode Fohrt. Dor – wat wöör dat? Dünkde em meist, as wenn em wat up sien Wegg nokomen wull. Tatsache wohr. ’n Auto kööm nöger un nöger! Mann in de Tünn, de harr ja teemlich Fohrt up! Wöör dat amenn Veehhannelsmann Brassdörp? Nee, wöör he nich. Düt Auto kenn he öberhaupt nich un den Keerl dorin al lang nich.Wat gluupscht de blots! Dat mutt een vun de Wekenennfuulenzers ween, den will ick kramsheistern! „Tööw du man, du ole Tüsseltüter“ smustergrien he, „an Dirk Lemmerhoff kummst du nich vörbi!“ „Tuuut“ un noch ees „Tuuut“ un jümmer wieter „Tuuut“. „Nu ward de Keerl ok noch upsternootsch! Siet wenn geiht Dirk Lemmerhoff up sien egen Grund un Bodden an de Siet? Di will ick hölpen, du Slöpendrieber!“ un he nöhm ornich Gas wegg – jüst soveel, dat he nich stohnblieben dä.
Un he wöör egolweg an ‚t Schimpen. „Wenn denn de Wegg mal to Ennen is – man dat duert bi mi Tempo noch wat – dennso öberlegg ick mi. off ick di denn dörloten do. Wat wullt du öberhaupt up mien Hoff un in mien Holt? Na, Hektor ward di denn ok woll noch ’n schönen goden Dag wünschen“.
Dat Hupen leet nich no. „De hett woll ’n Bleefinger. Wenn de utstiegen deit, denn segg ick eersmol Hektor Bescheed, de will em woll dat Bevern in de Been jogen, ok wenn he nüms wat deit. Man alleen wenn se em in sien ganze Grött seeht, dat langt, de Lüe hen to bugseern, wonööm se henhöört!“
Nu kunn Dierk in sien Spegel sehn, datt de Keerl anfüng Grappen to moken. „De rasselt ja mit Arms un Been! Hett jawoll ’n Klack an de Jack!“
Un denn füng Dierk an to singen „Ich bin ein freier Wildbretschütz…“ He wöör mit sick tofree. Kanns di doch nich för ’n Pannkoken ankieken loten!
Süh, dor wöör Hektor ja all…oder? Nee, dat wöör nich Hektor, dat wöör Marlies, sien Fro, de dor üm de Eck susen dä. Un wat se no em utkeek! Se sochde mit ehr Ogen jo rein den ganzen Wegg af.
Wat harr dat denn to seggen? Marlies taper up den Frömden to un töög em in ‚t Huus. Dierk wull de beiden achterno scheten, man he strunkel öber Lütt Dirk Willem sien Roller. Mit ’n gruvelig Geföhl staper he in ‚t Huus, rin in de Köök – nüms. Un denn höör he ok al de frömde Stimm, de ut Dirk-Willem sien Kinnersloopstuuv kööm. „Ich weiß, Ihr Hausarzt war nicht zu erreichen, aber wenn ich wenigstens eher hätte hier sein können – ein paar Minuten hätten uns schon sehr geholfen!“
