Liselotte Greife

Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“ und das „t“ am Wortende nicht mit.

De Schrieversfroo sitt an ehrn Schrievdisch. Se mutt vondaag noch een Geschicht för de Zeitung schrieven. Man nu hett se dor jüst keen goden Infall för. Fröhertieten hebbt Schrieverslüüd un ok Schoolkinner, wenn se een Opsatz to schrieven harm mol an’n Bleesticken gnabbert. Dat hett villicht ok mennigmol holpen. Over wokeen schrifft nu noch mit Bleesticken?

Un denn pingelt dat ok noch an de Döör. Buten is over nüms to sehn. Bloots ut den Autoünnerstand von den Nober kummt so’n ganz fienes Lachen. Ooch so. So’n Vergnögen kennt de Schrieversfroo ut ehr Kinnertiet ok.

Se geiht weller trüch an den Schrievdisch. Over no een halve Stünn, se hett nu jüst een ganz goden Gedanken, geiht de Döörklock nochmol. Dütmol kiekt dat ene Been von den lüttsten Jung ut de Noberschaft noch eben ut den Ünnerstand ruut. He is woll nich so gau achter de annem Kinner herkomen.

Oh nee nu is de gode Infall weller weg. De Froo harr woll Lust, den Spijök een Enn to moken.

Over denn, denn steiht ehr een Bild vör Ogen ganz düütlich, obschonst dat al lang her is.

Dat is meist, as spöör se dat Koppsteenplaster von de Pfarrgass noch ünner de Fööt. An’n Enn von düsse Pfarrgass stünn dat Pfarrhuus. Lieköver harr de Vadder von een Schoolfründin sien Grööntüüchloden. Christa hett de Fründin heten.

De Pastoor harr so’n feinen langen Klingeltoog, un Christa harr een lütten witten Hund. Purzel hett de heten. Weer ok gor nich so swoor, heemlich een Stück Wusst an den Klingeltoog antobinnen. Christa möök dat ganz sinnig. Wenn de Pastoor ruutkeem, denn wull se ein no’n Kinnergottsdeenst frogen.

Sünd de Noberskinner nich egentlich ganz truschüllig?

Dat hett domols nich lang duurt, dor harr de Hund de Wurst in de Nees kregen. He weer dorop tolopen. De Schoolfründinnen nich. De weern ganz gau achter den Grööntüüchloden verswunnen.

De Pastoor möök de Döör open. De Hund lööp gau weg. De fromme Mann keek sik üm, schüttkopp un güng weller in’t Huus. Sien Döör güng no buten hen op, he harr dat Anhangsel an sienen Klingeltoog noch gor nicht in Sicht kregen.

Eerst bi’n tweeten Mol keem de Hund an de Wurst un de Pastoor op de Undöögt. Schimpt hett he nich. Wat de Kinner em woll bi sien Arbeid an de Predigt stöört hebbt? Wat he ok eerstmol sien gode Gedanken verloorn harr?

De Schrieversfroo sitt un smuustert. Se weet nu, wonem se een Geschicht över schreven kann. Över Undöögt – fröher un vondaag.