Liselotte Greife
Martina is `n lütte Deern. Se is dat eerste Johr in de School, un se is dor ok geern. Over `s nomiddaags, wenn se ehr Schoolarbeid trecht hett, un wenn fein Weller is, denn sitt se opleevst buten vör de Döör un mookt Sepenblosen. Wat schemert un glinstert de so fein, wat spegelt sik dor nich allns binnen. De Heven, de Sünn, Bööm un Blööm, allns is in so een Sepenbloos to sehn. Un wenn een ganz vörsichtig blosen deit, denn ward de Bloos so groot as een Football. Mennigmol fliggt se ganz wied weg. Denn wesselt dat Sepenbild.
De lütte Deern weer woll geern mol mit so een Sepenbloos flagen – bit in de Wulken. Se harr sik denn de Eer von boven bekieken kunnt. Over Martina is jo al groot – se weet, dat dat sowat nich gifft.
Man – denn kummt eenmol een Sommerovend, dor kann se nich in`n Sloop finnen. Buten is dat noch ganz hell. Vadder un Mudder sünd mol eben no de Noverslüüd hengohn.
Dor stiggt de Deern ut`n Bitt un geiht vör de Döör. De Sünn is noch nich ganz ünnergohn. Over ok de halve Maan steiht an`n Heven. Dat sik de Maan in een Sepenbloos spegelt, dat hett Martina bit nu noch nich sehn. Se mutt eenmol probeern, woans dat utsüht.
Dar glückt ehr ok. De Maan spegelt sik in ehr Sepenbloos, und dat süht ut, as wenn he lacht.
Man – wat is dat? De Sepenbloos ward grötter un grötter, de Maan lacht jümmer duller. Un denn sitt de Deern miteens in de Sepenbloos un fliggt mit ehr weg.
Se sweevt över dat Huus hen un över all de annern Hüüs. Wat is dat fein, so von boven över de Stadt to kieken! All de Stroten sünd to sehn, all de Hüüs un all de Goorns. Nu geiht dat över de School weg un över de Kark. Dat güng man knapp an den Karktoorn vörbi. Over nu kummt dat Woter, nu kummt de See. De is so wied un so düster. Keen Schipp is to sehn un keen Lüchttoorn. Martina ward dat ganz bang to Moot. Se kann doch nich över de See flegen. Woans schall se weller op de Eer komen?
För Bangigkeit stött se mit ehrn Rüch no achtern gegen de Kugel. Se will ehr weller no Stadt to drieven. Over de Kugel geiht twei. De Deern fallt un fallt un schreet.
Un denn – denn waakt se op. Se liggt in ehrn Bitt un hett dat allns bloots dröömt. Dör dat Finster kiekt de Maan – un de lacht würklich.
